Chaos in India
Door: Rosanne en Marloes
28 Juni 2005 | India, New Delhi
He lieve allemaal,
Twee weken geleden alweer dat we voor het laatst over ons wel en wee berichtten.
Dus hoog tijd voor een update!
Na de tweede week werken zijn we ter ontspanning (wederom erg hard nodig) een weekend naar Mamallapuram gegaan. Dit toeristisch plaatsje ligt zo'n 45 min. van ons huis vandaan en heeft een strand, geweldige winkeltjes, cafeetjes en verder staat het bekend om zijn steenbewerkers (beeldhouwers zeg maar, maar ze maken ook allemaal kleine dingetjes van steen zoals hangertjes en lampjes ed) en er is een hele beroemde tempel vlak naast de zee.
In Mamallapuram hebben we vooral uitgerust: Gelezen (alle goede boeken zijn hier te koop voor zo'n 6 euro, hebberig word je daar van!), langs het strand gelopen, in het zwembad bij het hotel gezwommen (de zee was te wild) en vooral heeeel veel leuke dingetjes gekocht. :)
Dinsdag de 21ste was het Kristins verjaardag en dat moesten we natuurlijk ook voorbereiden in het weekend, dus we bedachten steeds manieren om haar af te leiden terwijl wij kadootjes kochten en een taart bestelden. Spannend. :)
Op haar verjaardag hebben we eerst ontbijt gemaakt en de kamer versiert met slingers en wcpapier (want dat is hier je beste vriend en iets wat je altijd bij je hebt. Voor de non-India kenner: Ze gebruiken hier geen wc papier maar een kannetje water en de linkerhand).
We hadden maskers en net op het moment dat ze de kamer uitkwam stonden we klaar met dienblad en maskers op om naar haar toe te gaan. Goede timing dus. Ze was helemaal blij en verrast, maar dat was nog maar het begin.
Na de ochtend werken hebben we haar in een taxi naar Mamallapuram ontvoerd, heel veel kadootjes gegeven, een pannenkoekenbuffet gegeten met alle soorten pannenkoeken die het restaurant had, gezwommen in het zwembad (waar er een chocoladetaart werd gebracht met gefeliciteerd erop) en verder nog in zee gezwommen en lekker rondgelopen...
Een ontzettend ontspannen middag dus en die ontspannen momenten zijn hard nodig!
Ach ja, de school hè. Neem alle ideeen over goed onderwijs en zie het tegenovergestelde voor je... Zo is ongeveer de school waar we werken. En het frustrerendste is nog dat iedereen het heel goed bedoeld en sommige mensen ook echt goede ideeën hebben, maar er is gewoon geen enkele vorm van communicatie.
Vandaag brak er bv. totale paniek uit onder de kinderen toen iemand van de leerkrachten ineens bedacht dat de Pre-Kindergarten (2 1/2- 3 1/2) en de Lower-Kindergarten (3 1/2-4 1/2) gescheiden moest worden (terwijl de klassen vanaf het begin af aan gemixed zijn en we dat juist heel belangrijk vinden).
Dus kinderen werden zomaar in een andere klas geduwd en raakten volledig in paniek, waarop wij weer kinderen terug gingen brengen en de lerares duidelijk probeerde te maken dat de kinderen niet van klas moesten veranderen. Maar ja een ochtend vol chaos dus.
Chaos blijft sowieso het woord wat onze ochtenden het beste omschrijft. De dag begint iedere ochtend redelijk goed. De kinderen komen binnen en zetten over het algemeen zelf hun schoenen en tas weg en gaan op de grond zitten. Vervolgens zingen we wat liedjes en 'lezen' we een prentenboek voor. Daarna doet de klassenassistent wat Tamilrijmpjes met ze (en ook wat Engelse rijmpjes, waarvan we heel lang dachten dat het ook Tamil was..). En tja, daarna begint de chaos.
Want op een gegeven moment is de aandacht toch echt wel verslapt en zijn er 40 onrustige kinderen, die dan op kleedjes met materiaal aan het werk zouden moeten gaan...
En tja, werken met materiaal blijft toch wel een heel moeilijk concept voor deze kinderen die niks gewend zijn.
Dus werken bestaat nog steeds vooral uit gooien, eten, slaan en op andere manieren uittesten van de mogelijkheden van een krijtje of houten driehoek. En er wordt natuurlijk veel geruzied over wie de bal of het blokje had...
Het is zo jammer dat we de kinderen niet verstaan. Ze vertellen ons hele verhalen of proberen ons met handen en voeten dingen uit te leggen, maar we blijven wazig kijken (of meestal gewoon lief lachen en soms hele verhalen in het Engels terug vertellen). En regels zijn er dus niet echt in de klas. Nou ja, sommige dringen langzaam door, maar heel langzaam allemaal.
Het Engels van de kinderen wordt wel steeds beter :)
Woorden als chair, classroom, water en very good hebben we al horen zeggen! En we vinden ze natuurlijk sowieso geweldig, al is het werken super zwaar.
Soms duwen we ze gewoon allemaal de klas uit naar buiten. Daar spelen ze een beetje met zand of rennen rond, maar het is in ieder geval rustgevender dan in zo'n lokaal zitten.
En gelukkig voor de kinderen zijn wij er en mogen ze dat, want alle hogere klassen zitten de hele dag op de grond of in hun bank en schrijven en herhalen de leerkracht...
We leren echt veel over India door het onderwijs nu van zo dichtbij mee te maken. Want het onderwijs is hier heel slecht en we zien natuurlijk maar een school, maar volgens de familie waar we wonen is 90% van alle scholen in India zo. Nazeggen en overschrijven, dat is het onderwijs zo ongeveer. Geen van de kinderen op school spreekt Engels, al zijn hun schoolboeken volledig in het Engels (compleet met woorden als photosynthesis en obvious relish).
En om zomaar een voorbeeld te geven van een les die we gegeven hebben zien worden:
Een lerares gaf les over bomen en bladeren. Ze las de onbegrijpelijke tekst voor uit het boek en liet de kinderen woorden onderstrepen en overschrijven. Dit was de hele les en dit alles terwijl...: de hele klas onder een boom zat!
We hebben nu zelf twee keer met de fifth standard gewerkt (rond 10 jaar oud) en dat was allebei de keren geweldig. Wat drama gedaan, een poging tot gedichten schrijven, een prentenboek voorgelezen... Ze werden een beetje wakker. :)
Morgenmiddag weer en daar hebben we nu al zin in.
De ochtenden overleven we eigenlijk vooral. Er zijn natuurlijk ook goede momenten en de kinderen zijn super en we willen ze graag allemaal mee naar huis nemen, maar het blijft gewoon heel zwaar en frustrerend.
We hadden een 'vergadering' maandag, waar we naar uitkeken, want we wilden belangrijke punten bespreken. Zo zijn er bv. niet genoeg ehbo spullen op school en wordt er op wonden pure dettol en wat watten gedaan. Au! Van een kind uit onze klas ligt zijn hele kin al dagen open...
Verder wilden we iets bespreken over alle tegenstrijdige informatie die we steeds horen over.. hmm... eigenlijk alles.
Nou ja zo hadden we nog meer punten voorbereid, maar wat bleek: 'Auntie' een oude vrouw die de eigenares is van de school wilde ons gewoon graag voor de vierde keer haar levensverhaal vertellen...
Grrr...
Maar ja, maar weer lachen en vol goede moed (nou ja, vol...) verder.
Af en toe zitten we er goed doorheen en wordt het allemaal een beetje te veel, maar gelukkig kunnen we er ook nog steeds om lachen en van de kinderen genieten.
En onze slogan is geworden (als reactie op alle creativiteit van de kinderen, vandaag renden er een paar met prullenbakken op hun hoofd rond bv): Express yourself!
Vanaf gister hebben we trouwens ineens een lerares. Wat we steeds wilden, maar we dachten dat er meer eisen aan haar gesteld zouden worden (werd ons herhaaldelijk gezegd) Maar ze is geen Montessorilerares (wat hier dus betekent dat ze niks over kinderen en onderwijs weet, behalve drillen) en ze spreekt geen Engels...
Kortom alleen maar nog meer chaos en alles in de klas werd ineens verschoven en vandaag dus ook nog dat kinderen verplaatsen.
Het is natuurlijk zo dat wij over een maand weer weg gaan en zij blijven en het is heel fijn dat er nu iemand is die Tamil spreekt.
Maar ja, we hopen natuurlijk ook dat er iets van onze ideeen en onze moeite overblijft. Want vanaf morgen krijgen alle kinderen vanaf 3 1/2 elke dag om 11 uur schrijfles...
En er wordt weer lekker geschreeuwd tegen ze.
Nou ja, we houden jullie op de hoogte, maar we doen gelukkig ook nog veel leuke dingen naast het werken.
Zo zijn we afgelopen zaterdag naar een weeshuis geweest, waar we spelletjes (zoals 'Simon says' ed) met de kinderen hebben gedaan, met ze hebben gedanst en een yogales van ze hebben bijgewoond.
En zondag zijn we naar het strand geweest. Superdruk met allemaal badende mensen, een markt (waar we henna op onze handen hebben gekregen, gratis trouwens) en veel gestaar (waarschijnlijk veel mensen van buiten Chennai? want in Chennai valt het staren meestal erg mee).
En we zijn naar Spencer Plaza geweest (op aanraden van Ianthe, een vriendin van Marloes die een half jaar in Chennai heeft gewoond en vrijwilligerswerk heeft gedaan).
Dat is een shopping centre waar alle rijke mensen van Chennai komen met heeel veel winkels (en alles voor errug weinig geld, voor ons dan) en lekker eten enzo.
Mensen: cd's voor 6 euro, dvd's voor 8, Levis voor 30, heel veel leuke Indiase dingen voor een paar euro... Als er nog specifieke wensen roept u maar (maar niet te zwaar, want we kunnen maar 20 kilo mee terug nemen helaas...).
Vandaag zelfs weer terug geweest naar Spencer Plaza, het beviel ons zo goed. :)
Nu maar stoppen met dit verhaal en zo naar huis en slapen, morgen hele dag op school en dan een weeshuis bezoeken waar vier jongetjes uit onze klas wonen...
Hopelijk was dit niet al te veel een klaagzang, maar dit van ons af schrijven is natuurlijk therapeutisch gezien erg goed. :)
Veeel liefs van Rosanne en Marloes
Twee weken geleden alweer dat we voor het laatst over ons wel en wee berichtten.
Dus hoog tijd voor een update!
Na de tweede week werken zijn we ter ontspanning (wederom erg hard nodig) een weekend naar Mamallapuram gegaan. Dit toeristisch plaatsje ligt zo'n 45 min. van ons huis vandaan en heeft een strand, geweldige winkeltjes, cafeetjes en verder staat het bekend om zijn steenbewerkers (beeldhouwers zeg maar, maar ze maken ook allemaal kleine dingetjes van steen zoals hangertjes en lampjes ed) en er is een hele beroemde tempel vlak naast de zee.
In Mamallapuram hebben we vooral uitgerust: Gelezen (alle goede boeken zijn hier te koop voor zo'n 6 euro, hebberig word je daar van!), langs het strand gelopen, in het zwembad bij het hotel gezwommen (de zee was te wild) en vooral heeeel veel leuke dingetjes gekocht. :)
Dinsdag de 21ste was het Kristins verjaardag en dat moesten we natuurlijk ook voorbereiden in het weekend, dus we bedachten steeds manieren om haar af te leiden terwijl wij kadootjes kochten en een taart bestelden. Spannend. :)
Op haar verjaardag hebben we eerst ontbijt gemaakt en de kamer versiert met slingers en wcpapier (want dat is hier je beste vriend en iets wat je altijd bij je hebt. Voor de non-India kenner: Ze gebruiken hier geen wc papier maar een kannetje water en de linkerhand).
We hadden maskers en net op het moment dat ze de kamer uitkwam stonden we klaar met dienblad en maskers op om naar haar toe te gaan. Goede timing dus. Ze was helemaal blij en verrast, maar dat was nog maar het begin.
Na de ochtend werken hebben we haar in een taxi naar Mamallapuram ontvoerd, heel veel kadootjes gegeven, een pannenkoekenbuffet gegeten met alle soorten pannenkoeken die het restaurant had, gezwommen in het zwembad (waar er een chocoladetaart werd gebracht met gefeliciteerd erop) en verder nog in zee gezwommen en lekker rondgelopen...
Een ontzettend ontspannen middag dus en die ontspannen momenten zijn hard nodig!
Ach ja, de school hè. Neem alle ideeen over goed onderwijs en zie het tegenovergestelde voor je... Zo is ongeveer de school waar we werken. En het frustrerendste is nog dat iedereen het heel goed bedoeld en sommige mensen ook echt goede ideeën hebben, maar er is gewoon geen enkele vorm van communicatie.
Vandaag brak er bv. totale paniek uit onder de kinderen toen iemand van de leerkrachten ineens bedacht dat de Pre-Kindergarten (2 1/2- 3 1/2) en de Lower-Kindergarten (3 1/2-4 1/2) gescheiden moest worden (terwijl de klassen vanaf het begin af aan gemixed zijn en we dat juist heel belangrijk vinden).
Dus kinderen werden zomaar in een andere klas geduwd en raakten volledig in paniek, waarop wij weer kinderen terug gingen brengen en de lerares duidelijk probeerde te maken dat de kinderen niet van klas moesten veranderen. Maar ja een ochtend vol chaos dus.
Chaos blijft sowieso het woord wat onze ochtenden het beste omschrijft. De dag begint iedere ochtend redelijk goed. De kinderen komen binnen en zetten over het algemeen zelf hun schoenen en tas weg en gaan op de grond zitten. Vervolgens zingen we wat liedjes en 'lezen' we een prentenboek voor. Daarna doet de klassenassistent wat Tamilrijmpjes met ze (en ook wat Engelse rijmpjes, waarvan we heel lang dachten dat het ook Tamil was..). En tja, daarna begint de chaos.
Want op een gegeven moment is de aandacht toch echt wel verslapt en zijn er 40 onrustige kinderen, die dan op kleedjes met materiaal aan het werk zouden moeten gaan...
En tja, werken met materiaal blijft toch wel een heel moeilijk concept voor deze kinderen die niks gewend zijn.
Dus werken bestaat nog steeds vooral uit gooien, eten, slaan en op andere manieren uittesten van de mogelijkheden van een krijtje of houten driehoek. En er wordt natuurlijk veel geruzied over wie de bal of het blokje had...
Het is zo jammer dat we de kinderen niet verstaan. Ze vertellen ons hele verhalen of proberen ons met handen en voeten dingen uit te leggen, maar we blijven wazig kijken (of meestal gewoon lief lachen en soms hele verhalen in het Engels terug vertellen). En regels zijn er dus niet echt in de klas. Nou ja, sommige dringen langzaam door, maar heel langzaam allemaal.
Het Engels van de kinderen wordt wel steeds beter :)
Woorden als chair, classroom, water en very good hebben we al horen zeggen! En we vinden ze natuurlijk sowieso geweldig, al is het werken super zwaar.
Soms duwen we ze gewoon allemaal de klas uit naar buiten. Daar spelen ze een beetje met zand of rennen rond, maar het is in ieder geval rustgevender dan in zo'n lokaal zitten.
En gelukkig voor de kinderen zijn wij er en mogen ze dat, want alle hogere klassen zitten de hele dag op de grond of in hun bank en schrijven en herhalen de leerkracht...
We leren echt veel over India door het onderwijs nu van zo dichtbij mee te maken. Want het onderwijs is hier heel slecht en we zien natuurlijk maar een school, maar volgens de familie waar we wonen is 90% van alle scholen in India zo. Nazeggen en overschrijven, dat is het onderwijs zo ongeveer. Geen van de kinderen op school spreekt Engels, al zijn hun schoolboeken volledig in het Engels (compleet met woorden als photosynthesis en obvious relish).
En om zomaar een voorbeeld te geven van een les die we gegeven hebben zien worden:
Een lerares gaf les over bomen en bladeren. Ze las de onbegrijpelijke tekst voor uit het boek en liet de kinderen woorden onderstrepen en overschrijven. Dit was de hele les en dit alles terwijl...: de hele klas onder een boom zat!
We hebben nu zelf twee keer met de fifth standard gewerkt (rond 10 jaar oud) en dat was allebei de keren geweldig. Wat drama gedaan, een poging tot gedichten schrijven, een prentenboek voorgelezen... Ze werden een beetje wakker. :)
Morgenmiddag weer en daar hebben we nu al zin in.
De ochtenden overleven we eigenlijk vooral. Er zijn natuurlijk ook goede momenten en de kinderen zijn super en we willen ze graag allemaal mee naar huis nemen, maar het blijft gewoon heel zwaar en frustrerend.
We hadden een 'vergadering' maandag, waar we naar uitkeken, want we wilden belangrijke punten bespreken. Zo zijn er bv. niet genoeg ehbo spullen op school en wordt er op wonden pure dettol en wat watten gedaan. Au! Van een kind uit onze klas ligt zijn hele kin al dagen open...
Verder wilden we iets bespreken over alle tegenstrijdige informatie die we steeds horen over.. hmm... eigenlijk alles.
Nou ja zo hadden we nog meer punten voorbereid, maar wat bleek: 'Auntie' een oude vrouw die de eigenares is van de school wilde ons gewoon graag voor de vierde keer haar levensverhaal vertellen...
Grrr...
Maar ja, maar weer lachen en vol goede moed (nou ja, vol...) verder.
Af en toe zitten we er goed doorheen en wordt het allemaal een beetje te veel, maar gelukkig kunnen we er ook nog steeds om lachen en van de kinderen genieten.
En onze slogan is geworden (als reactie op alle creativiteit van de kinderen, vandaag renden er een paar met prullenbakken op hun hoofd rond bv): Express yourself!
Vanaf gister hebben we trouwens ineens een lerares. Wat we steeds wilden, maar we dachten dat er meer eisen aan haar gesteld zouden worden (werd ons herhaaldelijk gezegd) Maar ze is geen Montessorilerares (wat hier dus betekent dat ze niks over kinderen en onderwijs weet, behalve drillen) en ze spreekt geen Engels...
Kortom alleen maar nog meer chaos en alles in de klas werd ineens verschoven en vandaag dus ook nog dat kinderen verplaatsen.
Het is natuurlijk zo dat wij over een maand weer weg gaan en zij blijven en het is heel fijn dat er nu iemand is die Tamil spreekt.
Maar ja, we hopen natuurlijk ook dat er iets van onze ideeen en onze moeite overblijft. Want vanaf morgen krijgen alle kinderen vanaf 3 1/2 elke dag om 11 uur schrijfles...
En er wordt weer lekker geschreeuwd tegen ze.
Nou ja, we houden jullie op de hoogte, maar we doen gelukkig ook nog veel leuke dingen naast het werken.
Zo zijn we afgelopen zaterdag naar een weeshuis geweest, waar we spelletjes (zoals 'Simon says' ed) met de kinderen hebben gedaan, met ze hebben gedanst en een yogales van ze hebben bijgewoond.
En zondag zijn we naar het strand geweest. Superdruk met allemaal badende mensen, een markt (waar we henna op onze handen hebben gekregen, gratis trouwens) en veel gestaar (waarschijnlijk veel mensen van buiten Chennai? want in Chennai valt het staren meestal erg mee).
En we zijn naar Spencer Plaza geweest (op aanraden van Ianthe, een vriendin van Marloes die een half jaar in Chennai heeft gewoond en vrijwilligerswerk heeft gedaan).
Dat is een shopping centre waar alle rijke mensen van Chennai komen met heeel veel winkels (en alles voor errug weinig geld, voor ons dan) en lekker eten enzo.
Mensen: cd's voor 6 euro, dvd's voor 8, Levis voor 30, heel veel leuke Indiase dingen voor een paar euro... Als er nog specifieke wensen roept u maar (maar niet te zwaar, want we kunnen maar 20 kilo mee terug nemen helaas...).
Vandaag zelfs weer terug geweest naar Spencer Plaza, het beviel ons zo goed. :)
Nu maar stoppen met dit verhaal en zo naar huis en slapen, morgen hele dag op school en dan een weeshuis bezoeken waar vier jongetjes uit onze klas wonen...
Hopelijk was dit niet al te veel een klaagzang, maar dit van ons af schrijven is natuurlijk therapeutisch gezien erg goed. :)
Veeel liefs van Rosanne en Marloes
-
28 Juni 2005 - 17:13
Ellen:
Hey,
ik zit nu op school voor het afscheid voor groep 8 en wil alleen maar even tegen jullie zeggen:
'Kop op!'
dikke kus -
28 Juni 2005 - 18:57
Yosta:
heey,
leuk dat de kinderen al meer doen gaan en begrijpen (ja dat hebben jullie natuurlijk gedaan;)) Als je over een maand terug komt kom je dan aub even gedag zeggen op school (is het dan vankantie)
veel xxxx
yosta -
28 Juni 2005 - 19:23
Saskia:
hee ,top dat jullie een goed gevoel voor humor hebben! dat is wel nodig ook.. hier hebben ze volgende week al zomervakantie en ik moet zeggen ze zijn er wel aan toe en wij ook!!!! gr saskia -
28 Juni 2005 - 21:28
Evalien:
hallootjes,
Jeetje wat heb ik een bewondering voor jullie.Keigoed hoor.Gelukkig ruimte genoug voor ontspanning,anders wordt je gillend gek,geloof ik.Hou vol,het eind is in zicht.Maar met jullie inzet lukt dit vast wel.Dikke kus en knuffel -
29 Juni 2005 - 11:00
Marije:
haaj, doen die olifanten dat ook bij jullie?? (e-card) wat een ingewikkelde namen hebben die kindjes allemaal!!! k weet niet zoveel meer te zeggen alleen dat we vandaag studiedag hadden en dat ik morgen mijn spreekbeurt heb, HELP!!!
kus marije -
29 Juni 2005 - 19:01
Margriet:
Echt superleuk wat jullie daar doen! maar ook wel zwaar en vermoeiend als ik het zo lees. Ik heb nog niet de kans gehad om alles te lezen, dat zal ik zeker nog doen. Ik hoop dat ik het in indonesie net zo leuk zal hebben als jullie daar! Tot msn! -
29 Juni 2005 - 20:13
Willemien:
Ik ben trots op jullie! Fantastisch, dat je dit `gewoon `doet en niet opgeeft,en ik denk dat ze jullie vast blijven herinneren.Je doet een schat aan ervaring op en je weet niet wat het voor die kinderen betekent dat ze nu echte aandacht krijgen ook al zal het maar voor even zijn.Ze zien hoe het anders kan,!
Ik ga 11 juli onder het mes zodat ik geheel gereviseerd terug kom. Joost en Tiny maken lugubere grapjes, maar ik ken mijn pappenheimers nu wel een beetje.....
Liefs, Willemien -
29 Juni 2005 - 20:33
Fréderike:
Lieve Roos,
Ik leef met je mee en zie de chaos helemaal voor me! Houd vol en laat jullie stempel, ook al is 'ie maar klein, daar achter! KUS -
30 Juni 2005 - 09:55
Marianne:
hoi, lieve die-hards, hou vol, hoor! This is India. Inderdaad, als je je voedt met de liefde daar, dan hou je het wel vol.Hier zitten nu twee mensen over de "problemen" in het ned. onderwijs te praten; ik heb ze even jullie verhaal voorgelezen, dat relativeerde alles meteen.
Jullie komen wijs en ervaren terug, denk ik.
Liefs Marianne -
30 Juni 2005 - 10:57
Kathy:
First, let me apologize that this is in English; I have not picked up enough Dutch to write a nice Dutch message on this amazing web site! But, I LOVE the pictures you all have posted and Kristin tells me the text is fun to read, as well as accurate!
Seeing everyone on the website not only reminds me of how beautiful everyone is (especially that photo of you girls balencing objects on your head in the hotel!), but (of course) of how fortunate we are to have had such wonderful experiences and that we have each other. You girls rock! Thanks for the great memories so far and for teaching me new ways to "express myself" ;)
Love,
Jumba-lumpa's mom -
30 Juni 2005 - 16:59
Jannie:
Hoi lieve meiden!
Weleens op een Nederlds peuterspeelzaal wezen kijken?? Daar loopt het ook allemaal niet zo soepeltjes hoor! Ik herinner me nog gescheur op fietsjes dwars door alles heen! En geschreewd heb ik ook weleens,oeps! Dus niet te somber,jullie doen wat je kunt,en laat dat ideaalbeeld maar vallen,de momenten dat het wel lukt zijn goud waard voor deze kinderen.Dat gebrek aan leiding en visie is natuurlijk wel frusterend,maar jullie kunnen in 2 mnd. geen hele cultuur omgooien! Hou vol,en ik leef mee,al is het erg uit de verte!
Leuk voor Kristin dat jullie haar verjaardag zo uitgebreid gevierd hebben,van harte gefeliciteerd hoor,en hoe oud ben je nu? Of is dat onbeleefd,om te vragen?
Veeeel liefs van Rosan's mom -
02 Juli 2005 - 00:15
Noor:
O... Ik heb met jullie te doen. Begrijp dat het af en toe niet mee valt :-( MAARRRR: Always look at the brigth site of life!!! :-D Never forget! Lieve Roos, ik heb vandaag je kaartje gekregen. Hartstikke leuk!! Dank je wel! Ik stuur je dit weekend weer een mailtje! Enne: EXPRESS YOURSELF!!
Dikke kus Noor -
04 Juli 2005 - 17:39
Loes:
Gelukkig dat het met Kathy weer goed gaat.
Wilde even zeggen dat Sensation super was! Verder moet ik ook nog even het volgende kwijt:
Ik ben AFGESTUDEERD!!!!!
Roos: ik spreek je hopelijk snel weer op msn
liefs loes -
05 Juli 2005 - 21:21
Jannie,rosanne's Mom:
To Kathy's parent's
I am so glad for you and Kathy,that she is feeling better now!! It's must have been a shock to you all hearing she was in the hospital,and so far away! Fortunately they have eachother,really nice girls! All the best for her and hoping this is not happening again! Love from Jannie -
05 Juli 2005 - 21:28
Jannie:
Leuk,weer die nieuwe foto's,jullie worden af en toe knap melig zo te zien! Gelukkig dat Kathy weer goed gaat! Houden zo,letten jullie wel op haar? Af en toe maar afremmen,of is ze A.DHD? ha-ha kun je meteen oefenen!Veel succes nog met de kids,en elk goed moment telt he! Keep smiling,nog een paar weekjes! Liefs mom -
08 Juli 2005 - 21:54
Roos:
Moest aardig wat inhalen maar ben nu weer bij. Wat een verhalen zeg. En wat gaat de tijd snel. Over 3 weken ben je weer terug!!
Keep in touch!! -
10 Juli 2005 - 21:13
Loes:
Lieve roos,
Wilde je even bedanken voor het bloemstukje wat ik van jou en je ouders heb gekregen.
Heel veel liefs en een kus van mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
