Vliegen op rekenstokken
Door: Rosanne en Marloes
13 Juni 2005 | India, New Delhi
Hier is ons adres en (eigen) telefoonnummer:
No.18 (Old Nr.30), Sriram Nagar
Thiruvanmiyur, Chennai, India
0091-4424916854
Vannakam!
Inmiddels alweer een tijd na ons vorig bericht en dat is wel goed, want we hebben nu even de tijd gehad om de ervaringen van de eerste week met de kinderen te verwerken voordat we ze nu met jullie delen.
De klas zag er dus perfect uit vrijdag (dank jullie wel voor de complimenten :)) en tevreden gingen we ons weekend in.
Op zaterdag hebben we gesightseed in Zuid-Chennai. Eerst gingen we naar het strand (Elliot Beach) en hebben daar gegeten in een erg westerse Foodcourt. Soms wel even lekker. En ze hadden zelfs enchilada's en goede chocoladecake, vruchtensap cocktails...
Het strand was een minder succes. Heel vies en vol met irritante groepen jongens die de dag van hun leven hadden omdat er vier blanke meisjes voorbij kwamen. En ze wilden die meisjes het liefst nog even aanraken ook...
Snel weer weg gegaan dus en naar een Shiva tempel. Dat is de grootste tempel hier in Chennai en er was net een puja bezig (ritueel) met muziek en heel veel Indiers.
Voordat je een tempel ingaat moet je je schoenen (lees 'slippers' niemand draagt hier schoenen) altijd uitdoen en dat is niet altijd even fijn voor je voeten met de warme stenen en het vuil. Maar ze zitten er nog steeds aan hoor.
We zijn die zaterdag ook nog naar de Theosophical Society geweest. Google voor meer informatie (zo houden we jullie wel bezig he :)), maar Krisnamurti heeft er een tijd gewoond en Maria Montessori ook. Het is een heel groot terrein (park) met allemaal mooie gebouwen en een kleine moskee, tempel, kerk en synagoge (om de godsdiensten te verenigen). Heel rustig en heerlijk om daar rond te lopen en we zagen een boom vol met duizenden enorme vleermuizen, die een vergadering hadden (waarschijnlijk een wereldvampier bijeenkomst) en veel lawaai maakten.
Op het terrein staat ook een van de grootste Banyan bomen ter wereld, waar 3000 mensen in de schaduw kunnen zitten en waar Maria Montessori haar Indiase studenten nog onder heeft lesgegeven. We wisten niet wat een Banyan boom was, maar het is niet echt 1 boom zoals in Nederland met 1 stam en takken, maar het is een enorm stelsel van allerlei takken die overal als stammen uit de grond komen. En het is wel 1 boom, want er zit 1 wortelstelsel onder de grond, maar zo ziet het er niet uit. Zie foto. :) Leuk om te bedenken dat Montessorionderwijs in India daar ooit begonnen is.
Zondag zijn we naar een Tamilfilm gegaan en dat was echt fantastisch. 'Sachien, the miracle of love.' We konden er natuurlijk niets van verstaan, dus als de rest van de zaal lachte, bleven wij stil, maar gelachen hebben we zeker! Steeds fantastische dansjes en liedjes, vreselijk hysterisch acteerwerk met de meest vreemde gezichtsuitdrukkingen, vechtscenes die vanuit het niets kwamen, een verhaallijn als een opstel van een zes jarige, personages die ineens opdoken en geen nut leken te hebben en in alle scenes rook in beeld of het nou een restaurant of school was... En het was duidelijk gefilmd in Engeland, maar dan met een Indiaas straatbeeld met verkopers en alles. Vreemd vreemd, maar ontzettend genieten. En we hebben de soundtrack gekocht, dus die schalt nu steeds door ons huis :)
En toen was het maandag...
We waren een half uurtje van te voren op school, legden de laatste dingen klaar, wachtten tot het 9.30 was (begin van de school, we zijn voor invoering in Nederland van deze begintijd!) en toen...
.. stormden ineens een enorme horde ouders met hun 50 krijsende spartelende kinderen het lokaal binnen! Uhm, we waren toch niet zo goed voorbereid op deze chaos.
Een kind begon meteen te kotsen van de stress, verder overal geschreeuw en gehuil, ouders die hun kind ergens 'neergooiden' en snel wegrenden...
Weg waren onze mooie idealen en ideeën, de hele dag waren we bezig met radeloze kinderen troosten, plas en kots opruimen (gelukkig hebben we een klassenassistent), water in monden schenken en materiaal redden uit de handen van de wat dapperder kinderen die vol enthousiasme alle mogelijkheden van het materiaal wilden ontdekken...
De dinsdag was mogelijk nog erger, want toen huilden er wat minder en gingen er meer op ontdekkingstocht in de klas.
'Roze toren? Nee, Maria, die had blauw moeten zijn!' dacht een kind en bewerkte hem vrolijk met zijn krijt.
Rekenstokken? Nee, die dingen zijn bedoeld als bezemstelen! En de kinderen vlogen er enthousiast de klas mee door.
Wist je dat posters ontzettend leuk zijn om in kleine stukjes te scheuren en dat zelfs het sterkste hout stuk kan als je er maar hard genoeg op de grond mee slaat?
En bakjes met kralen zijn vooral interessant als je ze omkeert en ziet hoe de kralen alle kanten oprollen.
Nog een tip voor thuis: krijttekeningen zijn het mooist op een witte muur.
Kortom, we hebben ontzettend creatieve kinderen!
En dan die taalbarriere. Je kan niet even 's ochtends herhalen wat de regels ook al weer zijn of aan een kind uitleggen dat ie z'n materiaal moet opruimen. 'Laat uw woorden geteld zijn' zei Maria en wij maken dat nu mee in de meest extreme vorm. We hebben geen woorden...
We hebben wel een paar klassenassistenten. Wij hadden er vorige week een, dus met z'n drieën op vijftig kinderen en de anderen hadden er ook een (op 25 kinderen) en nog hulp van onze chauffeur, Ramesh, die echt fantastisch bleek te zijn met kinderen en heel goed in het troosten van de huilenden. Niet helemaal eerlijk verdeeld, maar ja zo ging het.
Nadat we dinsdag helemaal kapot en al bijna overspannen waren van twee dagen werken, hebben we woensdag geprobeerd om in ieder geval iets meer structuur aan te brengen.
's Ochtends begonnen met een kring en wat liedjes en zelfs een poging tot materiaalspel. Veel naar buiten en veel pogingen tot enigszins discipline. Helaas werd Rosanne halverwege de dag ziek en ging naar huis. En met twee mensen was vijftig kinderen, nou ja, nog steeds veel te veel!
Donderdag was Rosanne nog steeds ziek, gelukkig kreeg Marloes hulp van Kathy, want Kristin en Kathy's klas liep wel iets beter en (want :)) zij hadden natuurlijk het halve aantal kinderen.
Donderdag bleef een ontzettende chaos met zoveel gesloopt materiaal (en we hebben het grootste deel sowieso al weggestopt) en zo vol frustraties dat Marloes er halverwege de dag (we gingen steeds weg tijdens de lunch om ergens anders te eten) er helemaal doorheen zat en weigerde terug te gaan in de middag.
We hebben gewoon veel te weinig handen om de klas goed te kunnen draaien en tja we spreken de taal niet en daardoor kan je de groep nooit in z'n geheel toespreken en zo regels aanbrengen. En iedere dag zeiden ze: 'Morgen krijgen jullie echt meer hulp/ een gediplomeerde leerkracht bij jullie in de klas'. Maar zoals zo vaak blijkt hier: morgen bestaat niet in India.
Kortom Marloes in staking en toen Kathy en Kristin ook. 's Middags een goed gesprek gehad met Vidya en Mr. Kumar. Nou ja, Marloes niet, want die was ingestort en sliep, maar Rosanne (die voelde zich weer wat beter) en Kristin en Kathty en gelukkig wel wat bereikt.
Want de volgende dag waren er twee klassenassistenten meer en ook ineens een directrice (niet dat wij daar wat van merken, maar toch) en het bleek dat we alleen 's ochtends met die kleintjes hoeven werken. 's Middags mogen we zelf weten of we vrij nemen of met de oudere kinderen werken.
Vrijdag hebben we dus alleen een ochtend met de kinderen gewerkt en we zagen al wel wat vooruitgang. Sommige kinderen zetten hun schoenen zelf weg bij de deur en we hadden een eethoek gecreeërd (omdat de kinderen zelf mogen weten wanneer ze eten en drinken en er lag steeds rijst door de hele klas) en dat werkte ook al een beetje.
Maar ja, nog steeds zo ontzettend moe en het na een uur eigenlijk al volledig zat, omdat je geen moment kan uitrusten, alleen maar als een gek alles aan het voordoen bent voor de kinderen (en zo hoopt dat sommige regels toch een beetje duidelijk worden).
Gelukkig zijn we vrijdag meteen na onze lunch op de bus gestapt voor een weekendje ontspanning in Pondicherry. Maar meer Indiers waren dat van plan en de bus was erg vol. We hadden dan wel een zitplaats bemachtigd (nou ja, eigenlijk gekregen van een aardige Indiase man), maar meer mensen wilden graag zitten. En Rosanne zat toevallig naast het gangpad en haar schoot zag er voor een Indiase vrouw wel heel aanlokkelijk uit. Dus ze dook er praktisch bovenop, haar dikke buik in Rosannes gezicht duwend. Rosanne was natuurlijk erg gevleid, maar na wat gebaren kon ze toch duidelijk maken dat ze de affectie meer waarde als het vanaf een afstand werd gestuurd. Gelukkig luisterde de vrouw uiteindelijk.
Maar ja, Roos heeft nou eenmaal die speciale aantrekkingskracht, dus nog geen 10 minuten later, zocht een man toenadering. Rosanne probeerde de man met een waterfles op afstand te houden, toen er een Indiase jongen de man vriendelijk verzocht om op een andere plek in de bus te gaan staan. Vervolgens bleef hij heel beschermend naast onze bank staan en zorgde er niemand meer op schoot wilde zitten. Onze held!
Pondicherry was een tijd een Franse kolonie en dat merk je nog steeds erg goed. Franse straatnamen, een boulevard langs de zee, croissants, stokbrood en eclairs een heerlijke plek om even bij te komen. We hebben fietsen gehuurd en hebben daar twee dagen door het stadje op rondgescheurd. Heerlijke salades, toetjes, broodjes gegeten We kregen de lijnende (waarom weten we niet, want ze is al erg dun) Kathy zelfs aan het gebak met ijs. Veel leuke winkeltjes, dus lekker souveniers gekocht en natuurlijk over de boulevard geflaneerd. Zaterdagavond gingen we uiteten en wie kwamen we tegen? Max, een van de jongens van de Varkala groep. Heel toevallig en extra omdat een paar weken daarvoor de Deense meisjes en de Engelse jongens elkaar waren tegengekomen in... Pondicherry.
De volgende dag gingen we naar de Sri Aurobindo ashram, heel belangrijk in Pondicherry. Ja, je voelt het vast al aankomen, ook dit gaan we hier niet helemaal uitleggen dus Googlen maar weer. In ieder geval weer een belangrijke guru hier en door vele Indiërs aanbeden (maar dood overigens). En The mother is een Franse vrouw die zich later bij hem aansloot en die Auroville (een soort new age dorp) heeft opgericht. Dat is vlakbij Pondicherry, maar daar gaan we andere keer heen. Maar ja, zij is begraven in die ashram en allemaal mensen komen daarheen als een soort pelgrimsplaats.
Na dat bezoek en het buiten wegslaan (en weglachen, dat werkt beter en is leuker voor iedereen) van alle verkopers die je de meest vreemde dingen willen aansmeren, zijn we op onze fietsen naar een strand in de buurt gereden. (Pondicherry zelf heeft een klif en geen strand). Het voelde geweldig om op de fiets door alle Indiase straatjes te scheuren, zwaaiend naar kinderen, geiten en koeien ontwijkend...
Het strand heette 'quiet beach', maar het was erg druk. Vol vissersboten en vissers en vuil. Toch was het erg leuk om even met onze voeten in de zee te staan. Zwemmen kon niet, want het was eb en de stroming was heel sterk.
Na het strand zijn we naar een resort gegaan en hebben we nog even in een zwembad gezwommen, zodat we onze bikini's toch nog konden gebruiken(tja, beetje naief dat we ze überhaupt hadden aangedaan natuurlijk, want in India kan je bijna nergens in bikini zwemmen).
Marloes was wel beetje ziek het weekend en we waren allevier erg moe, maar zondagavond waren we wel weer wat opgeknapt en min of meer klaar om terug naar Chennai te gaan (hoewel we bij het woord 'children' of 'school' nog steeds in elkaar doken van ellende).
We dachten optimisch gewoon met de bus terug te gaan, maar op het busstation zagen we dat toch niet echt voor ons. De bus naar Chennai kwam aanrijden en een groep van ongeveer 100 mensen stortte zich als idioten op de nog rijdende bus, sprong erin, klemde zich vast..
Een taxi dus maar en een Amerikaanse jongen die de bus ook niet zo zag zitten en ook op weg was naar Chennai ging met ons mee. Hij had heel veel vrijwilligerswerk ervaring, nu in India, eerder twee jaar in Honduras, en heel veel interessante verhalen, dus, al pasten we eigenlijk niet met ons vieren op de achterbank (de meisjes dus) en waren we behoorlijk verkrampt na drie en een half uur rijden, het was toch een leuke rit terug.
En nu dus weer maandag en vanochtend met klamme handen en knikkende knieen naar de school gegaan.
Maar ineens is alles anders!
Ach, natuurlijk is het niet opeens gestructureerd en loopt alles soepel, maar:
- De kinderen wachtten bij de deur en gingen netjes in groepjes van vijf naar binnen (ja Rosanne stond wel op wacht, maar toch, er werd nauwelijks geduwd).
- Ze zetten hun schoenen bijna allemaal zelf in het rek en hun tassen op de goede plank en we zagen een aantal oudere kinderen de jongeren helpen.
- De meeste kinderen wilden meteen naar het materiaal rennen, maar met wat subtiel geduw kregen we ze allemaal in de kring en ze bleven zitten.
- Toen we ons standaard liedje 'the weels of the bus go round and round' gingen zingen, deden heel veel kinderen mee met de gebaren, sommigen zongen zelfs.
- We hebben kinderen materiaal op de goede manier zien gebruiken, zelfs zien opruimen.
- Er waren kinderen die uit zichzelf in de eethoek gingen eten, zelfs kinderen die anderen er op wezen dat ze daar moesten eten.
- We hebben kinderen elkaar zien 'voorlezen', zien oefenen met chai (zand) mixen (thee roer je hier niet met een lepeltje, maar schenk je een paar keer over van kopje naar bakje naar kopje), sommigen oefenden het dragen van dingen op hun hoofd. We hebben zelfs een paar lesjes kunnen geven!
Wat is er veranderd? Eigenlijk niet veel. Nou ja, de kinderen zijn nu eerlijk verdeeld, dus in iedere klas nu zo'n 30-35.
De deur naar buiten staat nu altijd open en buiten is steeds een assistent, zodat de kinderen zelf kunnen beslissen waar ze heen willen (ze mogen ook van klas naar klas als ze willen overigens). Verder zijn de kinderen meer gewend en beginnen ze ons steeds leuker te vinden (en wij hen omdat we hun persoonlijkheden steeds beter leren kennen).
Maar bovenal is onze instelling veranderd.
Laat de chaos chaos zijn, wij doen wat we kunnen en niet meer. We hebben lol met de kinderen, geven ze lesjes en vooral heel veel liefde. En jullie zullen het wel zien op de foto's: het zijn hele leuke kinderen. Niet schattig!
Eigenwijs en stout en dwars en met ruzies met slaan en schoppen. Maar allemaal met hun eigen persoonlijkheden en met hun gescheurde en te kleine kleren en hun rotte tandjes en wonden en blauwe plekken en hun fantastisch glimlach en grapjes zonder woorden en eindeloze verhalen die we tot ons grote spijt niet begrijpen. En hun enthousiasme en hun gegiechel als je ze kietelt en die bij je komen zitten en dan je hand aaien als je voor ze zingt. :)
We houden het hier nog wel even uit dus. En we leren zoveel. En de kinderen stralen als ze je s ochtends zien. En wij als we hen zien.
Voorlopig gaan we even alleen de ochtenden naar de school, daarna is het wel weer even genoeg, maar we hebben ook veel zin om later met de oudere kinderen aan de slag te gaan. Die zijn ongeveer het tegenovergestelde van die kleintjes qua gedisciplineerdheid (en ze worden niet geslagen op deze school, zelfs nog geen geschreeuw tegen ze gehoord). Er zijn niet genoeg lokalen dus er zitten altijd een paar groepen buiten op de grond met een lerares op een stoel ervoor. En al spelen onze klassen vlak naast ze met al hun geschreeuw en wildheid, ze blijven heel geconcentreerd luisteren en opletten. Echt opvallend.
Maar ja, de lessen zijn heel erg klassikaal en de lerares praat en de leerlingen luisteren en geven af en toe antwoord op een vraag. Dus het lijkt ons zeker leuk om eens een wildere les te geven.
Dames en heren, dit was het weer voor deze keer. Heel veel liefs en we houden jullie op de hoogte van de vooruitgang (hopen we)!
xxx Rosanne en Marloes.
No.18 (Old Nr.30), Sriram Nagar
Thiruvanmiyur, Chennai, India
0091-4424916854
Vannakam!
Inmiddels alweer een tijd na ons vorig bericht en dat is wel goed, want we hebben nu even de tijd gehad om de ervaringen van de eerste week met de kinderen te verwerken voordat we ze nu met jullie delen.
De klas zag er dus perfect uit vrijdag (dank jullie wel voor de complimenten :)) en tevreden gingen we ons weekend in.
Op zaterdag hebben we gesightseed in Zuid-Chennai. Eerst gingen we naar het strand (Elliot Beach) en hebben daar gegeten in een erg westerse Foodcourt. Soms wel even lekker. En ze hadden zelfs enchilada's en goede chocoladecake, vruchtensap cocktails...
Het strand was een minder succes. Heel vies en vol met irritante groepen jongens die de dag van hun leven hadden omdat er vier blanke meisjes voorbij kwamen. En ze wilden die meisjes het liefst nog even aanraken ook...
Snel weer weg gegaan dus en naar een Shiva tempel. Dat is de grootste tempel hier in Chennai en er was net een puja bezig (ritueel) met muziek en heel veel Indiers.
Voordat je een tempel ingaat moet je je schoenen (lees 'slippers' niemand draagt hier schoenen) altijd uitdoen en dat is niet altijd even fijn voor je voeten met de warme stenen en het vuil. Maar ze zitten er nog steeds aan hoor.
We zijn die zaterdag ook nog naar de Theosophical Society geweest. Google voor meer informatie (zo houden we jullie wel bezig he :)), maar Krisnamurti heeft er een tijd gewoond en Maria Montessori ook. Het is een heel groot terrein (park) met allemaal mooie gebouwen en een kleine moskee, tempel, kerk en synagoge (om de godsdiensten te verenigen). Heel rustig en heerlijk om daar rond te lopen en we zagen een boom vol met duizenden enorme vleermuizen, die een vergadering hadden (waarschijnlijk een wereldvampier bijeenkomst) en veel lawaai maakten.
Op het terrein staat ook een van de grootste Banyan bomen ter wereld, waar 3000 mensen in de schaduw kunnen zitten en waar Maria Montessori haar Indiase studenten nog onder heeft lesgegeven. We wisten niet wat een Banyan boom was, maar het is niet echt 1 boom zoals in Nederland met 1 stam en takken, maar het is een enorm stelsel van allerlei takken die overal als stammen uit de grond komen. En het is wel 1 boom, want er zit 1 wortelstelsel onder de grond, maar zo ziet het er niet uit. Zie foto. :) Leuk om te bedenken dat Montessorionderwijs in India daar ooit begonnen is.
Zondag zijn we naar een Tamilfilm gegaan en dat was echt fantastisch. 'Sachien, the miracle of love.' We konden er natuurlijk niets van verstaan, dus als de rest van de zaal lachte, bleven wij stil, maar gelachen hebben we zeker! Steeds fantastische dansjes en liedjes, vreselijk hysterisch acteerwerk met de meest vreemde gezichtsuitdrukkingen, vechtscenes die vanuit het niets kwamen, een verhaallijn als een opstel van een zes jarige, personages die ineens opdoken en geen nut leken te hebben en in alle scenes rook in beeld of het nou een restaurant of school was... En het was duidelijk gefilmd in Engeland, maar dan met een Indiaas straatbeeld met verkopers en alles. Vreemd vreemd, maar ontzettend genieten. En we hebben de soundtrack gekocht, dus die schalt nu steeds door ons huis :)
En toen was het maandag...
We waren een half uurtje van te voren op school, legden de laatste dingen klaar, wachtten tot het 9.30 was (begin van de school, we zijn voor invoering in Nederland van deze begintijd!) en toen...
.. stormden ineens een enorme horde ouders met hun 50 krijsende spartelende kinderen het lokaal binnen! Uhm, we waren toch niet zo goed voorbereid op deze chaos.
Een kind begon meteen te kotsen van de stress, verder overal geschreeuw en gehuil, ouders die hun kind ergens 'neergooiden' en snel wegrenden...
Weg waren onze mooie idealen en ideeën, de hele dag waren we bezig met radeloze kinderen troosten, plas en kots opruimen (gelukkig hebben we een klassenassistent), water in monden schenken en materiaal redden uit de handen van de wat dapperder kinderen die vol enthousiasme alle mogelijkheden van het materiaal wilden ontdekken...
De dinsdag was mogelijk nog erger, want toen huilden er wat minder en gingen er meer op ontdekkingstocht in de klas.
'Roze toren? Nee, Maria, die had blauw moeten zijn!' dacht een kind en bewerkte hem vrolijk met zijn krijt.
Rekenstokken? Nee, die dingen zijn bedoeld als bezemstelen! En de kinderen vlogen er enthousiast de klas mee door.
Wist je dat posters ontzettend leuk zijn om in kleine stukjes te scheuren en dat zelfs het sterkste hout stuk kan als je er maar hard genoeg op de grond mee slaat?
En bakjes met kralen zijn vooral interessant als je ze omkeert en ziet hoe de kralen alle kanten oprollen.
Nog een tip voor thuis: krijttekeningen zijn het mooist op een witte muur.
Kortom, we hebben ontzettend creatieve kinderen!
En dan die taalbarriere. Je kan niet even 's ochtends herhalen wat de regels ook al weer zijn of aan een kind uitleggen dat ie z'n materiaal moet opruimen. 'Laat uw woorden geteld zijn' zei Maria en wij maken dat nu mee in de meest extreme vorm. We hebben geen woorden...
We hebben wel een paar klassenassistenten. Wij hadden er vorige week een, dus met z'n drieën op vijftig kinderen en de anderen hadden er ook een (op 25 kinderen) en nog hulp van onze chauffeur, Ramesh, die echt fantastisch bleek te zijn met kinderen en heel goed in het troosten van de huilenden. Niet helemaal eerlijk verdeeld, maar ja zo ging het.
Nadat we dinsdag helemaal kapot en al bijna overspannen waren van twee dagen werken, hebben we woensdag geprobeerd om in ieder geval iets meer structuur aan te brengen.
's Ochtends begonnen met een kring en wat liedjes en zelfs een poging tot materiaalspel. Veel naar buiten en veel pogingen tot enigszins discipline. Helaas werd Rosanne halverwege de dag ziek en ging naar huis. En met twee mensen was vijftig kinderen, nou ja, nog steeds veel te veel!
Donderdag was Rosanne nog steeds ziek, gelukkig kreeg Marloes hulp van Kathy, want Kristin en Kathy's klas liep wel iets beter en (want :)) zij hadden natuurlijk het halve aantal kinderen.
Donderdag bleef een ontzettende chaos met zoveel gesloopt materiaal (en we hebben het grootste deel sowieso al weggestopt) en zo vol frustraties dat Marloes er halverwege de dag (we gingen steeds weg tijdens de lunch om ergens anders te eten) er helemaal doorheen zat en weigerde terug te gaan in de middag.
We hebben gewoon veel te weinig handen om de klas goed te kunnen draaien en tja we spreken de taal niet en daardoor kan je de groep nooit in z'n geheel toespreken en zo regels aanbrengen. En iedere dag zeiden ze: 'Morgen krijgen jullie echt meer hulp/ een gediplomeerde leerkracht bij jullie in de klas'. Maar zoals zo vaak blijkt hier: morgen bestaat niet in India.
Kortom Marloes in staking en toen Kathy en Kristin ook. 's Middags een goed gesprek gehad met Vidya en Mr. Kumar. Nou ja, Marloes niet, want die was ingestort en sliep, maar Rosanne (die voelde zich weer wat beter) en Kristin en Kathty en gelukkig wel wat bereikt.
Want de volgende dag waren er twee klassenassistenten meer en ook ineens een directrice (niet dat wij daar wat van merken, maar toch) en het bleek dat we alleen 's ochtends met die kleintjes hoeven werken. 's Middags mogen we zelf weten of we vrij nemen of met de oudere kinderen werken.
Vrijdag hebben we dus alleen een ochtend met de kinderen gewerkt en we zagen al wel wat vooruitgang. Sommige kinderen zetten hun schoenen zelf weg bij de deur en we hadden een eethoek gecreeërd (omdat de kinderen zelf mogen weten wanneer ze eten en drinken en er lag steeds rijst door de hele klas) en dat werkte ook al een beetje.
Maar ja, nog steeds zo ontzettend moe en het na een uur eigenlijk al volledig zat, omdat je geen moment kan uitrusten, alleen maar als een gek alles aan het voordoen bent voor de kinderen (en zo hoopt dat sommige regels toch een beetje duidelijk worden).
Gelukkig zijn we vrijdag meteen na onze lunch op de bus gestapt voor een weekendje ontspanning in Pondicherry. Maar meer Indiers waren dat van plan en de bus was erg vol. We hadden dan wel een zitplaats bemachtigd (nou ja, eigenlijk gekregen van een aardige Indiase man), maar meer mensen wilden graag zitten. En Rosanne zat toevallig naast het gangpad en haar schoot zag er voor een Indiase vrouw wel heel aanlokkelijk uit. Dus ze dook er praktisch bovenop, haar dikke buik in Rosannes gezicht duwend. Rosanne was natuurlijk erg gevleid, maar na wat gebaren kon ze toch duidelijk maken dat ze de affectie meer waarde als het vanaf een afstand werd gestuurd. Gelukkig luisterde de vrouw uiteindelijk.
Maar ja, Roos heeft nou eenmaal die speciale aantrekkingskracht, dus nog geen 10 minuten later, zocht een man toenadering. Rosanne probeerde de man met een waterfles op afstand te houden, toen er een Indiase jongen de man vriendelijk verzocht om op een andere plek in de bus te gaan staan. Vervolgens bleef hij heel beschermend naast onze bank staan en zorgde er niemand meer op schoot wilde zitten. Onze held!
Pondicherry was een tijd een Franse kolonie en dat merk je nog steeds erg goed. Franse straatnamen, een boulevard langs de zee, croissants, stokbrood en eclairs een heerlijke plek om even bij te komen. We hebben fietsen gehuurd en hebben daar twee dagen door het stadje op rondgescheurd. Heerlijke salades, toetjes, broodjes gegeten We kregen de lijnende (waarom weten we niet, want ze is al erg dun) Kathy zelfs aan het gebak met ijs. Veel leuke winkeltjes, dus lekker souveniers gekocht en natuurlijk over de boulevard geflaneerd. Zaterdagavond gingen we uiteten en wie kwamen we tegen? Max, een van de jongens van de Varkala groep. Heel toevallig en extra omdat een paar weken daarvoor de Deense meisjes en de Engelse jongens elkaar waren tegengekomen in... Pondicherry.
De volgende dag gingen we naar de Sri Aurobindo ashram, heel belangrijk in Pondicherry. Ja, je voelt het vast al aankomen, ook dit gaan we hier niet helemaal uitleggen dus Googlen maar weer. In ieder geval weer een belangrijke guru hier en door vele Indiërs aanbeden (maar dood overigens). En The mother is een Franse vrouw die zich later bij hem aansloot en die Auroville (een soort new age dorp) heeft opgericht. Dat is vlakbij Pondicherry, maar daar gaan we andere keer heen. Maar ja, zij is begraven in die ashram en allemaal mensen komen daarheen als een soort pelgrimsplaats.
Na dat bezoek en het buiten wegslaan (en weglachen, dat werkt beter en is leuker voor iedereen) van alle verkopers die je de meest vreemde dingen willen aansmeren, zijn we op onze fietsen naar een strand in de buurt gereden. (Pondicherry zelf heeft een klif en geen strand). Het voelde geweldig om op de fiets door alle Indiase straatjes te scheuren, zwaaiend naar kinderen, geiten en koeien ontwijkend...
Het strand heette 'quiet beach', maar het was erg druk. Vol vissersboten en vissers en vuil. Toch was het erg leuk om even met onze voeten in de zee te staan. Zwemmen kon niet, want het was eb en de stroming was heel sterk.
Na het strand zijn we naar een resort gegaan en hebben we nog even in een zwembad gezwommen, zodat we onze bikini's toch nog konden gebruiken(tja, beetje naief dat we ze überhaupt hadden aangedaan natuurlijk, want in India kan je bijna nergens in bikini zwemmen).
Marloes was wel beetje ziek het weekend en we waren allevier erg moe, maar zondagavond waren we wel weer wat opgeknapt en min of meer klaar om terug naar Chennai te gaan (hoewel we bij het woord 'children' of 'school' nog steeds in elkaar doken van ellende).
We dachten optimisch gewoon met de bus terug te gaan, maar op het busstation zagen we dat toch niet echt voor ons. De bus naar Chennai kwam aanrijden en een groep van ongeveer 100 mensen stortte zich als idioten op de nog rijdende bus, sprong erin, klemde zich vast..
Een taxi dus maar en een Amerikaanse jongen die de bus ook niet zo zag zitten en ook op weg was naar Chennai ging met ons mee. Hij had heel veel vrijwilligerswerk ervaring, nu in India, eerder twee jaar in Honduras, en heel veel interessante verhalen, dus, al pasten we eigenlijk niet met ons vieren op de achterbank (de meisjes dus) en waren we behoorlijk verkrampt na drie en een half uur rijden, het was toch een leuke rit terug.
En nu dus weer maandag en vanochtend met klamme handen en knikkende knieen naar de school gegaan.
Maar ineens is alles anders!
Ach, natuurlijk is het niet opeens gestructureerd en loopt alles soepel, maar:
- De kinderen wachtten bij de deur en gingen netjes in groepjes van vijf naar binnen (ja Rosanne stond wel op wacht, maar toch, er werd nauwelijks geduwd).
- Ze zetten hun schoenen bijna allemaal zelf in het rek en hun tassen op de goede plank en we zagen een aantal oudere kinderen de jongeren helpen.
- De meeste kinderen wilden meteen naar het materiaal rennen, maar met wat subtiel geduw kregen we ze allemaal in de kring en ze bleven zitten.
- Toen we ons standaard liedje 'the weels of the bus go round and round' gingen zingen, deden heel veel kinderen mee met de gebaren, sommigen zongen zelfs.
- We hebben kinderen materiaal op de goede manier zien gebruiken, zelfs zien opruimen.
- Er waren kinderen die uit zichzelf in de eethoek gingen eten, zelfs kinderen die anderen er op wezen dat ze daar moesten eten.
- We hebben kinderen elkaar zien 'voorlezen', zien oefenen met chai (zand) mixen (thee roer je hier niet met een lepeltje, maar schenk je een paar keer over van kopje naar bakje naar kopje), sommigen oefenden het dragen van dingen op hun hoofd. We hebben zelfs een paar lesjes kunnen geven!
Wat is er veranderd? Eigenlijk niet veel. Nou ja, de kinderen zijn nu eerlijk verdeeld, dus in iedere klas nu zo'n 30-35.
De deur naar buiten staat nu altijd open en buiten is steeds een assistent, zodat de kinderen zelf kunnen beslissen waar ze heen willen (ze mogen ook van klas naar klas als ze willen overigens). Verder zijn de kinderen meer gewend en beginnen ze ons steeds leuker te vinden (en wij hen omdat we hun persoonlijkheden steeds beter leren kennen).
Maar bovenal is onze instelling veranderd.
Laat de chaos chaos zijn, wij doen wat we kunnen en niet meer. We hebben lol met de kinderen, geven ze lesjes en vooral heel veel liefde. En jullie zullen het wel zien op de foto's: het zijn hele leuke kinderen. Niet schattig!
Eigenwijs en stout en dwars en met ruzies met slaan en schoppen. Maar allemaal met hun eigen persoonlijkheden en met hun gescheurde en te kleine kleren en hun rotte tandjes en wonden en blauwe plekken en hun fantastisch glimlach en grapjes zonder woorden en eindeloze verhalen die we tot ons grote spijt niet begrijpen. En hun enthousiasme en hun gegiechel als je ze kietelt en die bij je komen zitten en dan je hand aaien als je voor ze zingt. :)
We houden het hier nog wel even uit dus. En we leren zoveel. En de kinderen stralen als ze je s ochtends zien. En wij als we hen zien.
Voorlopig gaan we even alleen de ochtenden naar de school, daarna is het wel weer even genoeg, maar we hebben ook veel zin om later met de oudere kinderen aan de slag te gaan. Die zijn ongeveer het tegenovergestelde van die kleintjes qua gedisciplineerdheid (en ze worden niet geslagen op deze school, zelfs nog geen geschreeuw tegen ze gehoord). Er zijn niet genoeg lokalen dus er zitten altijd een paar groepen buiten op de grond met een lerares op een stoel ervoor. En al spelen onze klassen vlak naast ze met al hun geschreeuw en wildheid, ze blijven heel geconcentreerd luisteren en opletten. Echt opvallend.
Maar ja, de lessen zijn heel erg klassikaal en de lerares praat en de leerlingen luisteren en geven af en toe antwoord op een vraag. Dus het lijkt ons zeker leuk om eens een wildere les te geven.
Dames en heren, dit was het weer voor deze keer. Heel veel liefs en we houden jullie op de hoogte van de vooruitgang (hopen we)!
xxx Rosanne en Marloes.
-
13 Juni 2005 - 14:21
Loes:
Wow wat een verhaal. T blijft geweldig om jullie bezigheden zo te lezen en te zien.
Super die vooruitgang in de klas, is ook duidelijk te zien op de foto's.
Ben idd opgeschoten vandaag hoor Roos, ben blij dat je me nog ef aan t controleren bent of ik daadwerkelijk ook echt wat doe aan school ;)
Tot snel weer op msn en de webcam!
Dikke kus van mij -
13 Juni 2005 - 16:21
Marije:
hooi!
Kwist nie dat ut zo errug was...Maar zijn ze nu wat liever dan in het begin??
K hoop het wel voor jullie!
Je ziet wel op de foto's dat ze steeds maar hun best doen hoor!!!
Je krijgt nog een mail van me!
KuSsIe MaRiJe!!! -
13 Juni 2005 - 19:27
Renate:
Tanx voor je kaartje! Heel lief.
Wat een heftige eerste week zeg. Ik vind het erg knap dat jullie hebben besloten het allemaal maar over je heen te laten komen en dingen te laten zijn zoals ze zijn. Op die manier lijkt het me een stuk minder frusterend en veel leerzamer! Na al jullie foto's en verhalen krijg ik steeds meer zin om te gaan. Uiteraard verwacht ik nog wel wat handige tips en trics van je! Blijf genieten! Kus -
13 Juni 2005 - 20:39
Ellen:
Oh jee, ik voelde helemaal met jullie mee, wat een 'ramp', heb je je zo verheugd en vooral goed voorbereid en dan zijn t net kleine monstertjes. Gelukkig hebben jullie doorgezet en is er verbetering en tja 'the wheels of the bus...' werkt altijd, ook bij 'mijn' (helaas al weer voorbij) ZML kids. Suc-6 en sterkte nog!
O en mijn dinkitoy rijdt super!
Dikke kus! -
13 Juni 2005 - 22:40
Noor:
Wow! Wat een verhaal zeg! De beschrijving van jullie eerste dag heb ik met open mond gelezen! JEETJE!! Ik kan me goed voorstellen dat de moed je in de schoenen zakt na zo'n eerse dag... Lijkt me érrug vervelend dat je de kinderen niks duidelijk kunt maken door wat tegen ze te zeggen. Heb echt super veel bewondering voor wat jullie doen en dat jullie zo ontzettend positief zijn nu! En geweldig om te zien hoe de lunch met de klas is veranderd in een week tijd, haha! Sowieso als je bedenkt wat jullie in een week tijd bereikt hebben dan mag je best trots zijn op jezelf! :-) De foto's zijn geweldig! Hartstikke leuk om zo een indruk te krijgen van alles wat jullie doen en meemaken!!
YOU TWO ARE THE BEST!!! :-p
X Noor -
14 Juni 2005 - 11:04
Wendy:
Mijn god, ik krijg steeds meer respect voor wat jullie daar allemaal bereiken! En geloof me, dat had ik al! Wel een prachtige prestatie dat jullie na een week zoveel mogelijk chaos eruit hebben gewerkt, dat gaat de goeie kant op! Ik ben benieuwd hoe het er inmiddels aan toe gaat en hoop dat ook snel te lezen in een volgend verhaal! Ik vond de foto's echt gaaf, ik kreeg, samen met het verhaal, een heel mooi beeld van hoe jullie je avonturen daar beleven! Zet m op! Ik denk aan jullie!
Liefs Wendy -
14 Juni 2005 - 13:35
Mara:
Hai ladies,
volgens mij doen jullie het geweldig!! Kan me voorstellen dat de taalbarriere enorm is....en volgens mij zitten jullie veels te vaak in die internetcafees!! Nee grapje, ben blij de verhalen zo te kunnen volgen. Hier loopt het gelukkig tegen het einde van het schooljaar, maar er moet nog veeeel gebeuren. Heb echt zin in de vakantie, helemaal na al die verhalen over uitstapjes hier en daar!
Veel plezier nog en 'take it easy'!!
Liefs Mara -
14 Juni 2005 - 18:52
Martin N:
Na zelf een 3tal weken bijna volledig in het buitenland te zijn geweest voor het werk weer met veel nieuwsgierigheid jullie verhaal gelezen. Ongelooflijk. wat jullie allemaal meemaken. Schrijf er een boek over. Zeer interessant om te lezen. Knap dat jullie het volhouden. Vooruitgang met de kinderen moet als een grote overwinning voelen. Veel succes en sterkte. We denken veel aan je Marloes !!! Morgen gaan we op vakantie naar Italie. Misschien vanuit een of ander internetcafe kunnen we jullie blijven volgen. -
14 Juni 2005 - 19:33
Marije (weer):
hooi daar ben ik weer!
ff een vraagje: Is er in India een andere tijd ofzo???
want boven aan de site staat 00:56 of is dat wéér iets anders???
Dikke zoen Mij -
15 Juni 2005 - 10:54
Marloes:
Lieve Marije,
Ja er is inderdaad tijdverschil tussen Nederland en India. En ik dacht nog wel dat ik jullie zo goed les had gegeven... :'(
:)
3 1/2 uur later dan bij jullie is het hier.
Liefs -
15 Juni 2005 - 15:17
Renske:
Wat een ervaring meiden,jullie zijn superjuffen! Men zegt dat je om resultaat moet krijgen vooral moet doorzetten. Eerst door een diep dal en daarna zie je de resultaten! Nou dit hebben jullie absoluut gedaan en vanaf nu gaat t gelukkig beter en zien jullie (en wij op de foto's) resultaat! SUPER!Ik vind het erg knap en t is inderdaad een hele ervaring. Blijf volhouden en vooral genieten van de positieve dingen die jullie allemaal voor elkaar krijgen! P.s. Is het Renate van de PABO die naar jullie toekomt, of een andere Renate? Liefs Renske -
16 Juni 2005 - 13:51
Yosta:):
wow wat een kinderen in het begin!!!
gelukkig gaat het al beter. hoe vaak zitten jullie wel niet in internetcafés! (dat is wel leuk hoor)
veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel sterkte en geluk
doeizzzz
yosta:) -
20 Juni 2005 - 18:45
Saskia:
oooh wat een chaos! maar jullie hebben de chaos toch positief kunnen ombuigen. hartstikke goed. en ik maar denken dat ik het af en toe zwaar heb.. kinderen die komen spelen afspraken, helpen op school, schoolreisje etc. maar je ziet, uiteindelijk verloopt alles weer prima. ohja bedankt voor jullie kaartje hartstikke leuk! gr saskia -
20 Juni 2005 - 19:12
Opa:
Ik voel me dicht bij jullie, maar dat heeft vooral te maken met de temperatuur hier in Nederland: ruim 30 graden. Daarom het eerst maar het hele verhaal uitgeprint en lekker in de tuin gaan lezen. Ik was ooit in Nepal, o.a. ook in een schooltje en ik heb al lezend jullie verhaal een beetje meebeleefd.
Jammer van dat telefoontje tussendoor.
Fijn te lezen Rosanne dat je weer aan al die boeiende dingen mee hebt kunnen doen, want het is toch een belevenis om nooit te vergeten. Spannend ook toen ik over de telefoon je stem hoorde. Gisteren (Vaderdag) met z'n allen op de fiets door de bossen en lekker gegeten. Volgend jaar Vaderdag in India? Regel maar wat.
Knap ook dat jullie die kinderen toch vrij snel in het gareel hebben gekregen, mogen ze jullie wel heel erg dankbaar voor zijn.
En wat betreft die banden: Jannie heeft ze inmiddels alvast bekeken en hopelijk veilig in de kast opgeborgen. De volgende aflevering is geprogrammeerd. Veel liefs, sterkte maar ook heel veel mooie belevenissen verder met elkaar.
Opa. -
24 Juni 2005 - 17:23
Marije:
Lieve Marloes,
Ik dacht al zoiets, toen ik stiekem (ongevraagd) op msn was.Ik wist alleen niet dat je (U:P) het al had gezegd, Maar je geeft wel goed les hoor!!!
Kus Marije -
26 Juni 2005 - 21:26
Jannie:
Hoi lieve meiden
Goh, jullie verhaal wel een paar keer gelezen! Wat een indrukken allemaal! Fijn dat jullie van hen leren,en vice versa! Ik bewonder jullie echt,het lijkt me een hele "klus". Nu het hier ook een beetje warm is,moet ik niet aan zo'n chaos denken,knap dat er nu al wat structuur in begint te komen! Hulde!! Ik denk aan jullie,heel veel liefs van mam -
27 Juni 2005 - 22:24
Ramon:
Roos,
Bedankt voor je kaart. Erg leuk! Hoop dat alles goed gaat daar, de foto's zijn iig goed.
Liefs,
Ramon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
