Luizen en andere ontberingen

Hai,

Hoe is het met jullie en jullie hoofdbewoners? Met die van Marloes gaat het niet zo goed. Ze sterven op dit moment aan vergiftiging... Arme luizen.. Maar ja, dan hadden ze maar een ander hoofd uit moeten kiezen.
Met de kakkerlakken in onze badkamer gaat het beter. Ze groeien goed en laten ons trots hun kroost zien. Vooral Frits- Barend voelt zich erg op zijn gemak.
Wij voelen ons ook prima, al worden onze kleren niet meer schoon, is douchen een zeldzame activiteit (want water uit de kraan/ douche komt niet vaak voor) en hangt er een lucht in de badkamer waar zelfs een heel wierookstokje niet tegen helpt...

We hebben het kortom erg goed hier.

Vorige keer waren we nog vergeten te vertellen, dat we op bezoek zijn gegaan bij de school van Sahana en Priyanca, de dochters van de familie waar we bij wonen. Zij zitten op een school met een Montessori onderbouw in drie lokalen. Er waren observatie ramen boven in de klas waar vandaan we 'zo stil als een steen', mochten observeren. Super interessant en volledig volgens de boeken. Al het Montessori materiaal was er (en ook niet meer dan dat) en het was als of we honderd jaar geleden bij Maria in de klas keken.
De rest van de school was wel weer klassikaal, jammer...

Zoals jullie vast al hebben gezien, hebben we bij het vorige verhaal nog een aantal foto's gezet (en zo niet, ga maar even terug). Sommigen van die foto's horen bij dit verhaal. Zoals de foto's van Miracle Garden, het weeshuis waar drie jongetjes uit onze klas in wonen. We maakten ons zorgen over hen, omdat hun kleren oud en gescheurd waren en ze nooit een tas met eten mee hadden en vaak heel moe waren, dus we wilden erg graag bij hen kijken.
Op een woensdagmiddag zijn we dus met hen en de beheerder mee naar huis gelopen. En het was alles wat we niet hadden verwacht, gelukkig...
Het gebouw zag er super uit, ze waren bezig met het maken van een speeltuin en de kinderen lieten ons super trots hun slaapzaal, vak met kleren en dakterras zien. De beheerder en zijn vrouw waren heel erg aardig en wat bleek, ze waren daar net nieuw. We hadden de laatste dagen al een positieve verandering in de kleding van de kinderen gezien en ze waren op een ochtend apetrots en stralend met eigen tassen op school gekomen... De nieuwe mensen zijn dus blijkbaar erg goed en we kunnen ze nu weer met een gerust hart 's middags naar huis laten gaan.

Door de week doen we na werken nu dus meer dingen dan internetten en uitgeput op ons bed vallen. Zo zijn we laatst op een Indiase bruiloft geweest. Toevallig hoor, want we liepen langs en gluurden naar binnen. De moeder van de bruidegom zag dat en duwde ons de zaal in, stopte ons vol met ijs en we moesten ook nog even met het bruidspaar op de foto. Hoewel we ons wel ongemakkelijk voelde, omdat we alle aandacht van het bruidspaar afnamen, was het toch weer een leuke ervaring.

Verder zijn we afgelopen woensdag naar Fort st. George geweest. Dat is de plek waar de Engelsen ooit een nederzetting stichten, die later uitgroeide tot Chennai. Er was een museum en een kerkje, niet veel te zien eigenlijk, maar natuurlijk erg cultureel verantwoord. Ook nog langs de St. Thomas kathedraal geweest, waar volgens zeggen de apostel Thomas begraven ligt...

En tja, twee weekenden geleden wilden we eigenlijk naar Auroville, maar dat pakte even anders uit. Die woensdag daarvoor had Kathy koorts. Rond de 39 graden, goed ziek, maar ja, gewoon thuis gebleven en ze voelde zich donderdag weer veel beter. Maar 's avonds had ze weer hoge koorts en zijn Rosanne en Kristin met haar naar een ziekenhuis in de buurt gegaan. Nou, dat was niet echt een plek waar ze op dat moment wilde zijn. Op het laken van het bed zaten rare vlekken, de ventilator was helemaal verroest en je wilde niet weten wat er op de glazen platen van het plafond lag... Maar goed, ze voelde zich beroerd, dus vooruit dan maar. De dokter had alleen het plan, na haar slechts wat vragen gesteld te hebben, haar een injectie met medicijnen toe te dienen.. Kathy had uiteraard een ander plan! Gelukkig was mevrouw Kumar mee en kon ze het een en ander uitleggen en vertalen.. Ze hebben bloed afgenomen en we hebben gewacht op de uitslag. Niets bijzonders, dus toch maar een injectie om zich snel beter te voelen. Ook wat medicijnen meegekregen en Kahy had er uiteindelijk toch wel vertrouwen in.
De volgende ochtend echter stond er om half zeven 's ochtends een bibberend meisje in onze slaapkamer met inmiddels 40,3 graden koorts. Weer naar het ziekenhuis maar weer en dit keer uiteraard naar een ander. Apollo hospital en het beste ziekenhuis in Chennai, volgens verhalen.
Wij zijn gewoon naar school gegaan en Kristin ging mee met Kathy. Toen we 's middags thuis kwamen was er nog steeds geen Kathy en s avonds kregen we een telefoontje dat ze er een weekend voor observatie moest blijven. De koorts was inmiddels gezakt en we zijn 's avonds op bezoek gegaan met kleren, de vcd speler met films en boeken en dergelijke.
Kathy kon zelf haar kamer kiezen, ze heeft een goede reisverzekering en had de een na duurste kamer van het ziekenhuis gekozen. Echt ongelofelijk sjiek! Internet, tv, een zithoek, een keukenblok met magnetron, roomservice...
Eigenlijk was ze vanaf vrijdagavond niet echt ziek meer, vooral moe en ze had niks ergs gelukkig, gewoon een griepvariant waarschijnlijk...
Wij zijn er in iedere avond gaan eten en film gaan kijken en verder hebben we het huis eens goed schoongemaakt en opgeruimd (de andere twee meisjes zijn echt verschrikkelijke rotzooimakers, helaas is het dan nu ook al weer chaos, maar het idee was leuk).
Een erg inspirerend weekend dus. Maar uiteindelijk wel ontspannen.

Afgelopen weekend was gelukkig weer bruisend :)
Zaterdag was er een bijeenkomst van ouders met geadopteerde kinderen en Vidya had gevraagd of we wilden helpen met het entertainen van de kinderen.
Eerst gingen we lunchen met de Kumarfamilie (waar we bij wonen) en Vidya met haar zoon. Gezellig en wat bleek tot onze verbazing: Zowel de dochters van de familie als Vidya's zoon zijn geadopteerd. In India is adopteren helemaal niet normaal (wordt het wel steeds meer) en het was heel interessant om te horen over de vooroordelen waar ze mee te maken hebben gehad, toen ze voor adopteren kozen en over de redenen van hun keuze. In India zijn er zoveel kinderen in weeshuizen op straat zonder enige familie, echt goed dat ze hier voor hebben gekozen vinden we. Vidya heeft ook nog een niet-geadopteerde dochter trouwens.
Verder waren we trouwens niet erg nuttig op de dag zelf. De kinderen vermaakten zichzelf prima, maar we hebben ze (uiteraard) dingen leren vouwen en gewoon met ze gekletst, gevoetbald en in de speeltuin gespeeld.

Zaterdagavond zijn we met de bus (helemaal opgepropt tussen de Indiase mannen) naar Mamallapuram gegaan. Het is daar nu hoogseizoen, dus een stuk meer toeristen en een leuk feest 's avonds in een restaurant. Iemand was jarig, we wisten verder niet wie, maar we hadden vorige keer voldoende genetwerkt met mensen die in Mamallapuram wonen en we waren dus uitgenodigd. :)
Erg leuk feest met vreselijk slechte muziek, gezellige mensen en dansen.
Zondag werden we pas heel laat wakker (want we gingen pas 's ochtends naar bed) en hebben we de rest van de dag ongeveer niks anders gedaan dan van winkeltje naar winkeltje lopen met steeds voller wordende tassen en een steeds legere portemonnee... En we hebben chai gedronken in Toms chaitempel, dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan Tom. :)
S Avonds zijn we uiteten gegaan met zo'n 15 jongens die een jaar in Chennai werken bij een of ander enorm computerbedrijf. Heel interessant om hun verhalen te horen en te horen dat het in zo'n bedrijf niet veel georganiseerder is dan 't bij ons op school is. Ze kwamen uit allerlei verschillende landen (Ierland, Canada, Frankrijk, Duitsland, Turkije, Soedan, Mexico, Polen, Portugal...) en het was echt leuk om met zoveel verschillende nationaliteiten aan een tafel te zitten. Misschien gaan we aanstaande vrijdag met hen uit. Als meisjes alleen lijkt ons uitgaan hier niet zo slim, dus we waren al aan het hopen op een groep jongens, zodat we het nachtleven van India nu ook een keer kunnen zien.

Maar hoewel we hier dus veel leuke dingen doen en mee maken, is het allerbelangrijkste en leukste absoluut onze school en de kinderen.
Sinds vorige week is er opvallend veel structuur in de klas. Het begon twee weken geleden met zo'n vijf minuten geconcentreerd werken en nu was het vandaag bijvoorbeeld wel een uur lang dat de kinderen rustig op matjes of op de grond zaten met boeken, krijtjes en papier of schoolbordjes, klei, puzzels...
Zie het nog steeds absoluut niet voor je als welke Nederlandse kleuterklas dan ook, maar het is zo ontzettend veranderd in vergelijking met de hel van de eerste weken. De kinderen zijn duidelijk blij en je ziet dat het leren nu echt hard op gang komt. We gaan kortom nu met veel plezier naar school iedere ochtend en het is niet meer een kwestie van zo goed mogelijk uitzitten, maar echt denken wat je aan bepaalde kinderen wilt aanbieden.
En we hebben vorige week een meeting gehad met Vidya en Mr. Kumar en alle leerkrachten en sindsdien is de sfeer op school gelukkig überhaupt veranderd. Er wordt niet meer geslagen in de hogere klassen (eerst zagen we toch regelmatig een stok of lineaal door de lucht zwaaien en helaas op een kind landen) en de leerkrachten doen echt hun best om hun lessen creatiever te maken.
Vandaag was er zelfs een tentoonstelling van de oudste kinderen over de prehistorie met kleibouwwerken en verklede kinderen...
Kortom, het wordt nog wel wat met deze school en we hopen heel erg dat er steeds goede vrijwilligers zullen zijn die de boel een beetje in de gaten houden en de kinderen Engels leren.

En die zulke leuke ouders hebben als Rosanne. Ze hebben namelijk geld gegeven om aan de school te besteden. En Rosanne heeft besloten om hier een speeltuin voor de kinderen van te kopen!
Als de kinderen namelijk buiten spelen is er geen speelgoed alleen zand (ook leuk trouwens, maar niet genoeg). Er staat een oude glijbaan en een wip, maar die zijn helemaal verroest en super gevaarlijk. We proberen de kinderen er de hele tijd van weg te houden, maar dat blijft lastig, want het blijft aantrekkelijk natuurlijk, vergeleken met zand. Een nieuwe dus...
Maar, maar, maar, we hebben nog niet genoeg geld... :(
En hier komen jullie, onze trouwe volgelingen, onze lieve vrienden en familie, natuurlijk goed van pas! Laat die leuke broek nog even hangen, ga eens een avond niet naar dat dure feest, sla de Efteling deze zomer eens over en stort uw liefdevolle bijdrage op girorekening ...... ten name van Marloes Speelman onder vermelding van Speeltuin Padmini Siva Subramanian school :P
Namens alle kinderen, leraressen, assistenten en ons, bedankt!

P.S: er staan ook weer nieuwe foto's bij dit verhaal, bekijk en geniet!

Lieve allemaal, dat was het weer voor deze keer! Liefs, Rosanne en Marloes.